ԱԴԱՄԳԻՐՔ
(հատվածներ)
Մեղադիր մի՛ լինիք այլոց,
Դուք որ տանջիք ի խորհըրդոց.
Թէ չվառէիք ձեռօք ըզհնոց՝
Չանկանէիք անձամբ ի բոց։
Նախ պատրաստիւ պիտէր բանին,
Եւ շատ խորհիլ վասըն նորին,
Զի որք անհոգ կան ի բանին՝
Յետոյ անդարձ փոշիմանին։
Յորժամ դու զայդ բանդ իմացար՝
Կենալ պիտէր ժամանակաւ.
Զի քեզ յայտնէր բանըն կարգաւ,
Զոր ինչ քեզ շահ էր եւ յարմար։
Իսկ դու փութով առնել սկըսար,
Որպէս ի ջուր ոք ծարաւեալ.
Մըտեր ի ծով դու անհանճար,
Եւ ի յըմպելըն խեղդեցար։
Այդ մեծ փառացդ որ ցանկացար,
Այդ քեզ անհուն էր ՚ւ անհընար.
Բայց թէ ժուժեալ էիր յերկար,
Յայնժամ երթայր բանդ ի կատար։
Խաբմամբ օձին զպըտուղն ուտէք,
Ի յամօթոյ զմերկանս ծածկէք.
Բանից օձին հաւատացէք,
Վասն այն զանէծքըն ժառանգէք։
Դուք գողացայք զպըտուղ ծառին,
Գաղտ յԱրարչէն ձեր ստեղծողին,
Վասն այն առիք զպատիժ գողին,
Մերկ թագուցեալ առ թըզենին։
Հնազանդեցայք ձայնին օձին
Եւ ոչ՝ բանից ձեր Արարչին.
Վասն այն ի հող դարձայք կըրկին
Եւ կերակուր եղէք դըմին։
Դուք ցանկացայք փառաց ինչ նոր,
Վասն այն իջիք յանդունդըս խոր.
Մեք հնազանդեալ սըրտիւ բոլոր
Ելցաք ի փառսըն գահաւոր։
Պըտուղդ այդ խակ է եւ անհաս,
Եւ տարաժամ դու ցանկանաս.
Վասն այն չառեր որում բաղձաս,
Այլ դառնահամ միշտ կըսկըծաս։
....
Յերիս իրաց հոգիս տաղտկայ,
Որք մարտընչին միշտ ընդ սըմա.
Մարմինս, աշխարհս եւ սատանայ,
Յորոց սարսեալ՝ անձն իմ դողայ։
Թոյլ տայ բնութեանըս մարդկային
Դառնալ ի հող խաբմամբ օձին,
Քանզի լուծեալ ի հող կըրկին,
Ծածկեալ խորհուրդ մեծ ՚ւ անքընին։
Զի չկամեցաւ մընալ ի նմին,
Որպէս եւ էր նախ ի դրախտին.
Այլ զի զպատկերըն Նախատպին
Հանցէ ի փառսն աստուածային։
Այս թըշնամիքս որ բըռնանան
Ընդդէմ անձինս եւ զօրանան,
Սարսիմ սըրտիւ սարսափական
Եւ կամ ահիւ միշտ ի դողման։
Ո՛վ ճառագայթ երեքլուսեան
Եւ զօրութիւն անհատական,
Տո՛ւր զօրութիւն մեզ փըրկական
Եւ ազատեա՛ զամենեսեան։
Աղբյուր՝ Առաքել Սյունեցի, «Ադամգիրք», աշխատ.՝ Ա. Մադոյանի.
Երևանի համալսարանի հրատարակչություն, Երևան, 1989, էջ 196-197, 203